نرسی قربان – کارشناس ارشد انرژی – با این مقدمه در «ایران» نوشت: تحولات بینالمللی انرژی در چند سال اخیر نشان داده است که دنیا با دغدغه گازهای گلخانهای به سوی انرژیهای تجدیدپذیر می رود و امکان رشد منفی در مصرف فرآورده های نفتی در سالهای آتی وجود دارد. در چنین شرایطی همه کشورهای تولیدکننده نفت سعی میکنند که ذخایر خود را در اسرع وقت توسعه دهند و این سرمایه ها را در حوزه های دیگر اقتصاد برای توسعه پایدار بهکار گیرند.
با چنین سرمایه خدادادی ایران باید با شرکت هایی که از بهترین تکنولوژی روز برخوردار است، همکاری نماید و بیشترین سرمایه را برای توسعه منابع خود از بازارهای مالی جذب نماید. افزایش توان تولید نفت و گاز ایران برای ایجاد قدرت اقتصادی و سیاسی در شرایطی که دشمنان ایران با تمام قوا کوشش مینمایند که ایران منزوی باشد و نتواند در غرب آسیا از اهمیت درشأن خود برخوردار باشد از اولویت ویژهای برخوردار است. در موقعیت کنونی تعلل در این امر میتواند امنیت ملی را به خطر اندازد.
در دهه گذشته شرکت های بینالمللی انرژی حتی شرکتهای کوچکتر نفتی علی رغم علاقه برای شرکت در توسعه میادین نفت و گاز ایران به دو دلیل تمایلی برای سرمایه گذاری در ایران نداشتند. دلیل اصلی عدم علاقه شرکت ها برای سرمایه گذاری در ایران تحریم های متعددی بود که علاوه بر تحریم های گذشته امریکا در دوران دولت قبل از طرف اتحادیه اروپا و سازمان ملل علیه ایران وضع شده بود. از سوی دیگر عدم جذابیت قراردادهای بیع متقابل که حتی قبل از تحریم هایی که در رابطه با مسائل هستهای وضع شدند و در سال هایی که قیمت نفت بالای ۱۰۰ دلار هم بود شرکت ها را به سرمایهگذاری در حوزه های نفت و گاز ایران تشویق ننمود.
با امضای این قرارداد دوران سرمایهگذاری و انتقال تکنولوژی به صنعت نفت و گاز ایران شروع خواهد شد و نشان میدهد که توافق در قالب برجام راه سرمایه گذاری در صنعت هیدروکربور ایران را باز کرده است. از سوی دیگر امضای این قرارداد نشان از علاقهمندی شرکت های نفتی برای ورود به ایران در قالب قرارداد جدید IPC میباشد.
باید در نظر داشت شرکت هایی که با قرارداد بیع متقابل در زمان تحریمهای کنگره امریکا (ISA) به ایران آمدند از طریق دولت های خود یا رأساً با دولت امریکا مذاکره نمودند و اطمینان یافتند که رئیس جمهوری وقت تحریمهای کنگره را طبق اختیاراتش اعمال نخواهد کرد. در حال حاضر در امریکا رئیس جمهوری بر سر کار است که نه تنها مخالف برجام بوده و هست بلکه سعی دارد با کمک اسرائیل و چند کشور عربی در منطقه از تعامل شرکتهای بینالمللی با ایران در صنعت نفت و گاز جلوگیری نماید و قول داده است که در سیاست های دولت اوباما در قبال ایران تجدیدنظر نماید. کنگره امریکا نیز تحریم های جدیدی را طرح ریزی نموده است. در چنین شرایطی امضای قرارداد با توتال با درنظر گرفتن احتمال تحریم یا جریمه شدن این شرکت از طرف امریکا اهمیت آن را دوچندان میکند. امضای این قرارداد با شرکت های فرانسوی و چینی و قراردادهای بعدی با شرکت های دیگر اروپایی و روسیه میتواند راه این کشورها را از سیاست های یکطرفه امریکا جدا نماید و عملاً به کم اثر شدن تحریم های فعلی و آتی امریکا بینجامد.
منبع: آرمان اقتصادی
این مطلب بدون برچسب می باشد.
ثبت دیدگاه