امضای قرارداد ایران و توتال بازتابهای گسترده ای در محافل رسانه ای و سیاسی-اقتصادی جهان و منطقه داشته است. اما نکته مهم در این میان روایت خود شرکت توتال از این قرارداد است
“ایران، توتال و شرکت ملی نفت ایران قرارداد توسعه فاز ۱۱ میدان بزرگ گازی پارس جنوبی را امضا کردند”. توتال و شرکت ملی نفت ایران یک قرارداد برای توسعه و تولید فاز ۱۱ پارس جنوبی در ۳ جولای امضا کردند. این پروژه ظرفیت تولید ۲ میلیارد فوت مکعب گاز در روز یا ۴۰۰.۰۰۰ بشکه معادل نفت در روز از جمله میعانات نفتی خواهد داشت. گاز تولید شده تا سال ۲۰۲۱ در بازار داخلی ایران عرضه خواهد شد.
این قرارداد که ۲۰ سال مدت آن می باشد، نخستین قرارداد نفت خام ایران (آی پی سی Iranian Petroleum Contract -IPC) بوده و مبتنی بر شرایط فنی، پیمانکاری و انتفاعی همانطور که در موافقتنامه ۸ نوامبر ۲۰۱۶ به امضا رسید، می باشد. توتال مجری پروژه فاز ۱۱ با ۵۰.۱ درصد سهم قانونی، شرکت نفت و گاز دولتی چین۳۰ درصد سهم، CNPC و پتروپارس ۱۹.۹ درصد (که در تملک شرکت ملی نفت ایران است) را در اختیار دارند.
“پاتریک پویان” رئیس و مدیر عامل شرکت توتال {در مراسم امضای این قرارداد} گفت: این یک قرارداد عمده برای توتال می باشد که به صورت رسمی بازگشت ما به ایران را برای باز کردن یک صفحه جدید در تاریخ مشارکتمان با این کشور نشان می دهد. ما سربلندیم و افتخار می کنیم که نخستین شرکت بین المللی هستیم که آی پی سی را امضا کردیم که چارچوب تجاری و سود جذابی را به دنبال توافق بین المللی هسته ای سال ۲۰۱۵ (برجام-JCPOA) پیشنهاد نموده و در نتیجه به بهبود و توسعه روابط ایران و اروپا کمک می کند. توتال این پروژه را برمبنای پیروی از قوانین قابل اجرای ملی و بین المللی توسعه خواهد داد. این پروژه در راستای استراتژی گروه {توتال} برای افزایش و گسترش حضور در خاورمیانه بوده و ارزش سهام (Portfolio) گازی اش را به علاوه هزینه پایین و سرمایه های ثابت بلندمدت افزایش می دهد.
فاز ۱۱ پارس جنوبی در دو مرحله توسعه خواهد یافت. فاز اول، با برآورد هزینه حدود ۲ میلیارد دلار شامل حفاری ۳۰ حلقه چاه و ۲ سکوی حفاری مرتبط با تاسیسات موجود ساحلی توسط دو خط لوله زیردریا خواهد بود. در مرحله بعدی برحسب شرایط مخزن، مستلزم اغاز ساخت تاسیسات فشرده سازی فراساحلی می باشد.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
ثبت دیدگاه